[LF] LOVE ME LIKE (01) | JARK

Fanfiction [GOT7]
LOVE ME LIKE
Chapter 01 “Meet”
Couple: Wang Jackson x Mark Tuan (JARK)
Rate: PG-15

ตามทางเดินสีขาวสะอาดตาทอดยาวไปตามแนวระเบียงของอาคารผู้ป่วยในโรงพยาบาลรัฐแห่งหนึ่งในกรุงโซลมีร่างๆ หนึ่งกำลังเดินอยู่ด้วยสีหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส เจ้าของร่างนั้นแวะทักทายผู้ป่วยที่ออกมานั่งเล่นรับอากาศสดใสในยามเช้าไปตลอดทาง ด้วยความที่เป็นคนอัธยาศัยดีทำให้เขาเป็นที่ชื่นชอบของผู้ป่วยหลายๆ คนในแผนกนี้อยู่ไม่น้อย

เสียงใบไม่เสียดสีกันยามมีลมพัดผ่านกับแสงแดดอ่อนๆ ไม่แรงมากทำให้บรรยากาศดูเป็นใจชวนให้นอนยิ่งนักถ้าไม่ติดว่าตนกำลังปฏิบัติหน้าที่อยู่เขาคงจะวิ่งกลับไปหาผ้าห่มหนาๆ ในห้องพักอย่างไม่รีรอ

จังหวะการก้าวขาที่สม่ำเสมอของชายรูปร่างโปร่งบางกำลังเดินตรงไปยังจุดหมายซึ่งก็คือห้องทำงานแผนกอายุรกรรมโดยในมือของชายหนุ่มนั้นมีแฟ้มรายงานผลการตรวจร่างกายของคนไข้อยู่หนึ่งเล่ม วันนี้ ‘มาร์ค ต้วน’ หรือ ‘ต้วน อี้เอิน’ ยังคงต้องปฏิบัติหน้าที่ในภาคเช้าเหมือนอย่างเช่นทุกวันคือตรวจสภาพร่างกายของผู้ป่วยและส่งบันทึกให้กับหัวหน้าแผนก ส่วนในรอบบ่ายกับรอบดึกนั้นจะเป็นนักศึกษาคนอื่นที่รับช่วงต่ออีกที

‘ต้วน อี้เอิน’ นักศึกษาพยาบาล ชั้นปีที่3 กำลังอยู่ในช่วงฝึกงานที่โรงพยาบาลแห่งหนึ่งในเครือของมหาวิทยาลัย โดยที่มาร์คนั้นประจำอยู่แผนกอายุรกรรมทำงานคอยช่วยเหลือแพทย์อีกที ในทุกๆ วันจะมีผู้ป่วยแวะเวียนเข้ามาไม่ขาดสายตั้งแต่วัยกลางคนวัยชราตลอดจนนักศึกษาที่มีปัญหาเกี่ยวกับโรคประจำตัวก็มีมาไม่ขาด ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าเรียนคณะนี้มันเหนื่อยจนสายตัวแทบขาดนี่ขนาดแค่ฝึกงานถ้าจบออกไปจริงๆ เขาคงได้กลายเป็นผู้ป่วยเสียเองแต่ถ้ารักในวิชาชีพนี้มันคงต้องใช้แต่คำว่าอดทนเข้าสู้

เมื่อมาถึงที่หมายมือเรียวจึงค่อยๆ ผลักบานประตูออกก่อนจะแทรกตัวเข้าไปด้านในปล่อยให้บานไม้เคลือบสีขาวนั่นดีดตัวปิดเองโดยอัตโนมัติ ภายในห้องไม่ได้ร้างคนอย่างที่คิดไว้แต่ยังพอมีเพื่อนร่วมสายงานอีกสองสามคนที่ยังอยู่ในห้องนี้บ้างคาดว่าคงจะมาส่งผลตรวจเหมือนกันร่างบางรีบเดินตรงไปที่โต๊ะของหัวหน้าแผนกและวางแฟ้มลงบนบานกระจกใสของโต๊ะที่ไร้ซึ่งวี่แววเจ้าของคาดว่าเจ้าตัวคงจะมีเวรตอนเช้า

แรงสะกิดที่แขนเรียกให้เจ้าของร่างหันไปมองอย่างง่ายดาย คิ้วเรียวเลิกขึ้นเป็นเชิงถามส่งไปให้อีกคนที่ได้ชื่อว่าเป็นเพื่อนสนิทรุ่นน้องส่งตรงจากเมืองไทยอย่าง ‘แบมแบม’

‘แบมแบม’ หรือชื่อจริงในภาษาไทย ‘กันต์พิมุก ภูวกุล’ อายุน้อยกว่ามาร์คหนึ่งปีแต่ที่มาร์คบอกไปเมื่อครู่ว่าเป็นเพื่อนน่ะ แท้จริงแล้วมาร์คในตอนนี้ต้องอยู่ปี4แล้วด้วยซ้ำแต่เพราะมีช่วงหนึ่งที่มาร์คต้องบินกลับไปจัดการกับธุระส่วนตัวของทางบ้านที่แอลเอทำให้เขาต้องดรอปเรียนไปหนึ่งปีและกลับมาที่เกาหลีอีกครั้งก็กลายเป็นเพื่อนร่วมรุ่นกับแบมแบมอย่างที่เห็น

"พี่มาร์คผมโทรไปตั้งห้ารอบก็ไม่ยอมรับสาย ลืมมือถือไว้ที่หอเหรอฮะ?"

มาร์คส่ายหน้าแทนคำตอบก่อนที่มือเรียวจะล้วงเอาสมาร์ทโฟนเครื่องบางจากกระเป๋ากางเกงขึ้นมากดดูที่หน้าล็อคสกรีนปรากฏเป็นเบอร์ที่ไม่ได้รับสายจากแบมแบมทั้งสิ้น มาร์คเอามันเก็บเข้าที่เดิมอีกครั้งก่อนจะหันมาส่งยิ้มแห้งๆ ให้กับรุ่นน้องคนสนิท

"โทษที พอดีพี่ปิดเสียงน่ะลืมเปิดสั่นด้วย มีอะไรด่วนหรือเปล่า?"

"ผมกะว่าถ้ามาที่ห้องนี้แล้วยังไม่เจอพี่อีกนี่ผมคงให้พี่ขาดเรียนไปแล้ว ติดต่อยากเสียเหลือเกิน”

ร่างเล็กอดที่จะเอ่ยค่อนแคะคนที่แก่กว่าปีไม่ได้ด้วยความที่สนิทกันมากและไม่ค่อยถือสาการพูดจาทำนองนี้ของแบมแบมมาร์คเลยชินเสียแล้วล่ะ อันตัวคุณกันต์พิมุกก็เป็นห่วงแทบตายเพราะรู้ดีว่ามาร์คไม่ค่อยได้เข้าสังคมโซเชียลอย่างเฟซบุ๊คเท่าไหร่เลยอาจจะทำให้พลาดข่าวจากเพื่อนในกลุ่มคณะได้แต่พอจะโทรหาเจ้าตัวก็ดันไม่ยอมรับสายเสียนี่

"วันนี้อาจารย์จินยองนัดเข้าคลาสตอนบ่ายโมงเห็นว่าจะคุยเรื่องฝึกงานชุมชนอ่ะพี่ อย่าลืมล่ะ"

แบมแบมเอ่ยย้ำกับพี่ตัวบางก่อนจะขอตัวแยกออกไปทำงานของตัวเองต่อ มาร์คกับเพื่อนฝึกงานอยู่คนละแผนกกันโดยแบมแบมทำอยู่แผนกผู้ป่วยนอก ในเวลางานจะได้เจอกันทีก็เฉพาะเวลาพักเที่ยงกับที่หอเท่านั้นแหละเพราะต่างคนต่างก็มีภาระติดพันด้วยกันทั้งคู่

"งั้นเจอกันที่หน้าคณะนะ!"

ร่างบางตะโกนไล่หลังไปก่อนที่แบมแบมจะทันเดินออกจากห้องและคิดว่ารุ่นน้องตัวเองคงได้ยินข้อความนั้นแล้วมาร์คถึงได้เลิกสนใจและกลับไปทำงานของตนเองบ้างเสียที

......

………. 

"รอนานมั้ยแบม!?"

มาร์ครวบรวมแรงที่มีเหลืออยู่น้อยนิดถามออกไปพลางกอบโกยเอาอากาศเข้าปอดอย่างเอาเป็นเอาตายจากการวิ่งมาตั้งแต่ตึกที่เป็นส่วนของโรงพยาบาลมายังตึกคณะที่กินระยะทางห่างกันพอสมควร

"ใจเย็นนะพี่ ค่อยๆ หายใจนะเดี๋ยวช็อคตายขึ้นมาผมขี้เกียจเก็บศพ"

เกือบจะดีอยู่แล้วถ้าไม่ติดตรงประโยคหลังล่ะก็นะ มาร์คมองค้อนใส่อีกคนตาเขียวจนแบมแบมยกมือยอมแพ้แต่โดยดี

"โอเคๆ ผมไม่แกล้งพี่แล้วอย่างเพิ่งกัดผมนะ =..="

"แบมแบม!!"

แบมแบมหัวเราะร่ากับการที่ได้แกล้งพี่ชายหน้าสวยนี่เหลือเกิน เขาน่ะชอบที่จะเห็นใบหน้าเหวี่ยงๆ ของมาร์คที่แบมแบมเคยลงความเห็นว่ามันดู น่ารัก? แล้วก็ได้คำสรรเสริญบรรพบุรุษไปตามระเบียบ

"ฮ่าๆๆ โอเคๆ ไม่ขำแล้วก็ได้ ว่าแต่ทำไมพี่ถึงวิ่งมาล่ะแล้วจักรยานของพี่ไปไหน?"

"อ้อ เมื่อตอนเที่ยงๆ ยูคยอมมาขอยืมไปทำธุระอะไรสักอย่างที่สำนักงานอธิการบดีอ่ะ พี่ขี้เกียจรอเลยวิ่งมาก่อน"

"โอ๊ย! หมอนั่นมันไม่รู้หรือไงว่าพี่ต้องใช้มาเรียนต่อเนี่ย! ไอ้เด็กนี่บ้านก็รวยไม่มีปัญญาซื้อจักรยานขี่เองรึไง =*= "

แบมแบมเอ่ยอย่างไม่สบอารมณ์ทันทีเมื่อได้ยินชื่อของบุคคลที่สาม ‘ยูคยอม’ ที่กว่าหรือก็คือ ‘คิมยูคยอม’ หลานอธิการบดีที่เขาโคตรไม่ชอบขี้หน้า เรียนอยู่ปี2 คณะสัตวแพทย์ศาสตร์ ที่ตึกคณะมันอยู่ข้างๆ กันนี่เอง พอถึงเวลาพักกลางวันทีไรมันโคตรเป็นเวลาที่น่าเบื่อสิ้นดีเพราะแบมแบมจะได้เห็นไอ้เด็กโย่งนี่มานั่งเสนอหน้ากินข้าวกับพวกเขาเป็นประจำ ถามว่ามันมาทำไมจะเป็นเหตุผลใดไปได้ถ้าไม่ใช่เพราะว่ามันกำลังจีบมาร์คอยู่น่ะ

ไอ้หมอหมาหน้าเหมือนหมีคิดจะเคลมกระรอก(?)แบมไม่ยอมหรอก!

        

       

"เอาน่าๆ ช่างมันเถอะ รีบเข้าห้องดีกว่าเดี๋ยวอาจารย์จินยองปิดห้องแล้วจะซวยเอานะ"

ร่างบางเอ่ยตัดบทพลางดันหลังของอีกคนให้เดินเข้าไปในตึกเรียนพร้อมๆ กับเสียงก่นด่าของแบมแบมที่มีต่อบุคคลที่สามดังไปตลอดทาง..

.........

…………

ภายในคลาสเรียนขนาดไม่ใหญ่มากนักศึกษาต่างค่อยๆ พากันทยอยมาจับจองโต๊ะว่างภายในห้อง ในระหว่างที่รออาจารย์เข้าสอนนั้นสิ่งที่วัยรุ่นทั่วไปเลือกที่จะทำเพื่อฆ่าเวลาคงหนีไม่พ้นจับกลุ่มคุยกันหรือไม่ก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาท่องโลกโซเชียลและมาร์คกับแบมแบมก็เป็นในหนึ่งไม่กี่คนนั้นเช่นกัน

"นายว่าออกงานชุมชนเราจะถูกส่งไปที่ไหนกันบ้างอ่ะแบม T T"

มาร์คเอ่ยถามคนที่กำลังนั่งจิ้มโทรศัพท์อยู่ข้างตัวด้วยน้ำเสียงติดกังวลนิดหน่อย แบมแบมเลิกคิ้วเป็นเชิงถามแต่สายตาก็ยังไม่ละไปจากหน้าจอนั้นจนมาร์คต้องเอี้ยวตัวไปดูบ้างว่าในนั้นมันมีอะไรน่าสนใจนักหนาแต่แบมแบมก็ดันหันโทรศัพท์หนีเสียนี่

"อะไรอ่าแบมเดี๋ยวนี้หัดมีความลับกับพี่อ่อ?"

"ความลับบ้าบออะไรกันล่ะพี่มาร์ค อ้ะ! อาจารย์มาแล้ว!"

  

แบมแบมรีบเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋าเป็นจังหวะพอดีกับที่อาจารย์เดินเข้าห้องมาจริงๆ ทำให้รอดตัวไป(?) มาร์คได้แต่ชี้หน้าอย่างคาดโทษแต่ก็ไม่ได้เซ้าซี้อะไรต่อ 

ถ้าแบมแบมมันอยากเล่าเดี๋ยวมันก็เปิดปากออกมาเองนั่นแหละ

ใบหน้าของอาจารย์หนุ่มหันมายิ้มแย้มให้ลูกศิษย์เหมือนอย่างทุกทีก่อนจะเดินมาประจำตรงตำแหน่งโต๊ะหน้าห้องในมือมีเอกสารอยู่แค่สองสามใบที่พอการันตีได้แล้วว่าวันนี้ไม่มีการเรียนการสอนแน่นอน เพราะถ้าเป็นปกติอาจารย์ปาร์คหรือ ‘ปาร์ค จินยอง’ จะพกหนังสือเล่มหนาๆ ที่ใช้สอน มาด้วยเสมอ

“แหม่.. พอรู้ว่าไม่มีสอนล่ะยิ้มหน้าบานกันเชียวนะ”

อาจารย์ร่างบางหน้าชั้นเอ่ยแซวบรรดาลูกศิษย์ที่พอไม่เห็นเขาถือหนังสือเตรียมสอนมาก็นั่งหน้าชื่นตาบานแท็กมือกันอย่างดีอกดีใจ เห็นหน้ากันมาตั้งสามปีแล้วเด็กพวกนี้มันรู้ทันเขาไปเสียหมดนั่นแหละ

“แต่ถึงไม่สอนวันนี้อาทิตย์หน้าพวกเธอก็ต้องเริ่มออกงานชุมชนอยู่ดี และเรื่องน่าเสียใจอีกอย่างหนึ่งคือพวกเธออาจจะถูกจับลงคนละพื้นที่ในต่างจังหวัด”

เกิดเสียงเซ็งแซ่ขึ้นทันทีที่คนเป็นอาจารย์พูดจบแล้วก็เป็นอย่างที่คาดการณ์ไว้ตั้งแต่แรก โดยปกติทุกๆ ปี นักศึกษาพยาบาลชั้นปีที่สามทุกคนนอกจากจะต้องมีการขึ้นวอร์ดแล้วยังต้องมีการลงฝึกงานนอกสถานที่หรือออกงานชุมชนด้วย และเป็นที่โชคดีที่มหาวิทยาลัยแห่งนี้ตั้งอยู่ในเมืองหลวงทำให้ตอนฝึกงานนักศึกษาเหล่านี้จะถูกส่งไปอยู่ตามคลินิกต่างๆ แค่ภายในโซล แต่แผนการศึกษาฉบับใหม่ในปีนี้ได้ออกมาว่าให้ทำการกระจายนักศึกษาแพทย์ พยาบาล ที่กำลังศึกษาอยู่ในเมืองหลวงไปประจำการในต่างจังหวัดแทนเป็นการเปิดโอกาสให้ทั้งเด็กในพื้นที่และต่างสถานที่ได้มีการแลกเปลี่ยนประสบการณ์กันมากยิ่งขึ้น

“เอาล่ะๆ อาจารย์รู้ว่านักศึกษาหลายคนที่มีบ้านอยู่ในโซลคงไม่อยากที่จะห่างครอบครัวกันเท่าไหร่นัก แต่ในเมื่อทางคณบดีของคณะเราท่านลงนโยบายมาให้เป็นแบบนี้อาจารย์อยากให้พวกเธอมองว่ามันเป็นโอกาสที่จะทำให้เราได้พบเห็นอะไรใหม่ๆ มากขึ้น เอาความรู้ที่เราได้จากที่นี่ไปช่วยเหลือคนที่เขาด้อยโอกาสดีกว่ามองว่ามันเป็นการพลัดพรากจากบ้านเกิดดีกว่านะเพราะในอนาคตตอนทำงานเราอาจถูกส่งไปเป็นพยาบาลประจำโรงพยาบาลแห่งไหนบ้างเราก็ยังไม่รู้”

อาจารย์ปาร์คยิ้มให้กับศิษย์อีกครั้งหลังจากพูดจบ เขาเคยผ่านจุดๆ นี้มาแล้วเลยทำให้เข้าใจความรู้สึกของเด็กๆ พวกนี้เป็นอย่างดี สมัยที่เขาเป็นนักศึกษาแพทย์ชั้นปีเดียวกันนี้เขาก็เคยถูกส่งตัวไปทำงานที่ปูซานทั้งที่ตัวเองก็เรียนอยู่ในโซล มีครอบครัวอยู่ที่โซล แต่พออยู่ไปนานๆ ก็รู้สึกว่ามันสนุกดีจนเขาสอบเข้าเป็นอาจารย์ของที่นี่ได้จึงได้กลับมาทำงานในเมืองหลวงอีกครั้ง

“ส่วนเรื่องที่ใครจะได้ไปลงที่ใดบ้างนั้นอาจารย์ได้ทำการสุ่มเอาไว้แล้ว ถ้าใครโชคดีก็อาจได้อยู่ในโซลแต่เท่าที่ดูจะมีเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่เหลือก็แยกกันไปตามเมืองต่างๆ นะเพราะโรงพยาบาลในโซลปีนี้เขารับนักศึกษาเข้าฝึกงานจำกัด”

จากนั้นก็เป็นการอ่านรายชื่อของนักศึกษาและเมืองที่แต่ละคนจะได้ไปประจำอยู่ 1ปีเต็ม มีทั้งเสียงแสดงความดีใจและผิดหวังนิดหน่อยให้ได้ยินเป็นพักๆ เมื่อรายชื่อไล่มาถึงตนเอง

“นายกำลังทำอะไรอยู่น่ะแบม?”

มาร์คหันไปมองที่นั่งข้างๆ ก็เห็นเพื่อนตัวเองกำลังพนมมือไว้กลางอกแล้วบ่นพึมพำอะไรอยู่คนเดียวเป็นเสียงงึมงำที่เขาแปลไม่ออกอยู่ข้างหูจนอดไม่ได้ที่จะเอ่ยถาม

“กำลังภาวนาอยู่ขออย่าได้โดนส่งไปที่ไหนไกลๆ หรือที่ทุรกันดารเลยเถ๊อะ แค่ที่ปูซานก็ยังดี”

“ไปฝึกงานไม่ได้ไปออกรบหรือไปฝึกเอาชีวิตรอดที่กลางป่าเสียหน่อย =_= ”

“คล้ายกัน ( =3=)/ ”

“= =;;”

“คุณกันต์พิมุก”

เสียงเรียกชื่อของร่างเล็กดังขึ้นทำให้เขาละจากสิ่งที่กำลังทำอยู่แล้วหันมาขานรับอาจารย์ข้างหน้าชั้นทันที

“ครับ!”

“อา... นายเป็นคนแรกที่มีรายชื่ออยู่ในโซลนะ”

“เยสสสสสส! ผมได้อยู่ที่โซลแหละพี่มาร์คคคค!”

แบมแบมหันไปเขย่าตัวคนเป็นพี่ด้วยความดีใจจนร่างบางคอแทบเคล็ด

“โอยยยย รู้แล้วน่าก็นั่งอยู่ด้วยกันเนี่ยยยย! เลิกเขย่าสักทีคอพี่จะหลุดออกจากบ่าแล้ว! =A=”

“โทษๆ พี่ ผมดีใจมากไปหน่อย”

พูดขอโทษเสร็จก็หันไปทำหน้ามีความสุขอยู่กับตัวเองคนเดียว ดีแค่ไหนแล้วที่ตัวเองจะไม่ต้องย้ายไปอยู่อีกเมือง

“ต้วน อี้เอิน”

“ครับๆ!!”

ร่างบางดีดตัวขึ้นมานั่งหลังตรงทันทีที่ได้ยินเสียงเรียกชื่อตัวเองจากคนหน้าชั้นเรียน หัวใจเต้นแรงด้วยความลุ้นระทึกเต็มที่ ขอให้ได้ที่เดียวกับแบมแบมด้วยเถอะ สาธุ!

“มาร์คนายได้ไปอยู่ที่มกโพนะ”

โอ... เอ็ม... จี......

…..

……….

“เฮ้พี่มาร์ค! ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะพี่ มกโพมันก็ไม่ได้เลวร้ายอะไรนี่พี่ ผมยังอยากไปเที่ยวที่นั่นบ้างเลยเห็นเขาว่าอาหารทะเลที่นั่นอร่อยมาก”

แบมแบมพูดปลอบใจคนที่นั่งตรงข้ามเมื่อเห็นว่ามาร์คมีสีหน้าไม่ค่อยดีเท่าไหร่ในระหว่างรออาหารที่สั่งไว้มาเสิร์ฟ ตอนนี้พวกเขาสองคนอยู่ที่ห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่งในย่านคนเมืองนี่แหละ เมื่อตอนบ่ายหลังจากประกาศแรนด้อมรายชื่อผู้โชคดี(?)ไปแล้วก็ยังมีอีกหนึ่งเรื่องที่ทำให้ต้องช็อคไปตามๆ กันนั่นก็คือพวกเขาต้องเริ่มฝึกงานในวันจันทร์ที่จะถึงนี้(นี่ก็ปาเข้าไปวันศุกร์แล้ว)นั่นก็หมายความว่าพวกเขามีเวลาเตรียมตัวอีกไม่ถึงสามวันส่วนของมาร์คนั้นได้เริ่มงานวันอังคารเพราะต้องใช้เวลาเดินทางในวันจันทร์

“พี่ก็ไม่ได้ว่าที่นั่นแย่ แต่ที่กำลังรู้สึกคือทำไมถึงมีพี่คนเดียวที่ได้ไปที่ไกลกว่าคนอื่นล่ะ?”

พอได้พูดออกมาริมฝีปากสีสดก็เบะออกอย่างเคยชินเวลามีอะไรไม่ชอบใจ แบมแบมพยักหน้าอย่างเข้าใจความคิดของอีกฝ่าย ถ้าเป็นตัวเขาเองก็คงรู้สึกแปลกๆ เหมือนกันที่อยู่ๆ ต้องโดนดีดไปไกลกว่าคนอื่นๆ ที่ยังได้อยู่ในเมืองที่ถือว่าไม่ไกลจากโซลมากนัก อย่างเช่น อินชอน กิมโป กวังจู และแดจอน แต่ดูเหมือนคนที่จะได้ไปท่องโลกไกลกว่าคนอื่นถึงทางตอนใต้ของเกาหลีก็มีแต่มาร์คนี่แหละ

“ตั้งแต่ที่พี่มาอยู่เกาหลีคงไม่เคยไปที่นั่นใช่มั้ยล่ะ คิดเสียว่าไปเที่ยวก็ได้พี่มาร์ค”

ร่างบางพนักหน้ารับพอดีกับอาหารที่สั่งไว้มาเสิร์ฟจึงได้เริ่มปฏิบัติการคืนสารอาหารสู่กระเพาะผู้หิวโหยทันทีจากนั้นก็มีการพูดคุยบ้างเป็นพักๆ จนอาหารมื้อนี้หมดลงในเวลาเพียงไม่นาน ทั้งคู่ตัดสินใจเดินเล่นในห้างกับซื้อของใช้ที่จำเป็นอีกนิดหน่อยก่อนจะทำการแยกย้ายกลับหอพักของตัวเอง

“นี่พี่กะเดินทางไปมกโพเช้าวันจันทร์เลยใช่มั้ยฮะ ให้ผมไปส่งที่สถานีรถไฟมั้ยพี่?”

มาร์คเดินมาส่งน้องชายคนสนิทที่ป้ายรถเมล์และเหมือนแบมแบมจะเพิ่งนึกขึ้นได้จึงเอ่ยถามออกไป จะว่าไปก็แอบใจหายเหมือนกันนะที่ในวันถัดไปจะไม่ได้เจอกันแล้วและกว่าจะได้เจอพี่ชายคนนี้อีกทีก็คงอีกสองเดือนถัดไปตอนมาส่งผลรายงานการฝึกงานโน่นเลย (ต้องกลับมารายงานผลทุกๆ สองเดือน)

“ไม่ต้องหรอกแบมพี่ออกเที่ยวเช้าเลยน่ะไม่อยากรบกวนเวลานอนของเด็กขี้เซาแถวนี้ ขอบใจนะ”

มาร์คเอ่ยติดตลกก่อนจะยิ้มขำเบาๆ เมื่อแบมแบมทำหน้ามุ่ยใส่ แต่มาร์คก็ยังยืนยันว่าไม่ต้องให้ไปส่งอยู่ดีเพราะถึงแบมแบมจะยังคงอยู่ที่โซลแต่ก็ต้องเริ่มงานในวันเดียวกันดังนั้นเขาจึงอยากให้น้องชายเอาเวลาที่ไปส่งเขาที่สถานีรถไฟไปเตรียมตัวฝึกงานจะดีกว่า

“เอาอย่างนั้นเหรอพี่? แต่พี่ต้องสัญญาก่อนว่าจะโทรหาผมทุกอาทิตย์! สัญญาสิ”

นิ้วก้อยเล็กๆ ยื่นมาตรงหน้ามาร์ค ร่างบางอมยิ้มบางๆ ก่อนจะยื่นนิ้วก้อยของตัวเองออกมาเกี่ยวตอบอย่างไม่ลังเล

“อืม สัญญา :)”

…..

……..

…………

ตอนนี้เป็นเวลาเกือบสิบเอ็ดโมงแล้วมาร์คต้วนได้มายืนอยู่ที่สถานีรถไปมกโพเป็นที่เรียบร้อย ทันทีที่ขาเรียวยาวภายใต้สกินนี่ยีนสีซีดก้าวออกจากขบวนรถไฟดวงตาเรียวหลังกรอบแว่นกันแดดแบรนด์ดังก็ไล่อ่านรายระเอียดข้อความที่ได้มาจากอาจารย์ปาร์คจินยองทันที แน่นอนว่าเขาไม่มีทางคุ้นชินกับการเดินทางในเมืองท่าแห่งนี้เป็นแน่ เมื่อทำการศึกษาแผนที่การเดินทางไปยังที่พักได้แน่ใจแล้วมือเรียวจึงทำการหยิบเป้ใบใหญ่ที่วางพักไว้ก่อนหน้านี้มาสะพายหลังอีกครั้งก่อนจะเริ่มออกเดินทาง

โดยปกติมาร์คเป็นคนพูดไม่เก่งแต่พอเริ่มออกจากสถานีรถไฟมานี้มาร์คดูจะกลายเป็นคนพูดเยอะขึ้นโดยอัตโนมัติ เพราะความที่ไม่รู้จึงทำการถามชาวบ้านแถวนั้นแล้วก็ได้ความคร่าวๆ ว่าหมู่บ้านที่มาร์คกำลังจะไปนั้นมีรถเมล์ผ่านแต่นานๆ จะมาทีและต้องนั่งรถเข้าไปอีกต่อหนึ่ง ฟังเท่านี้มาร์คก็เห็นความลำบากลอยมารำไรแล้วแถมกระเพาะเขาในตอนนี้ก็กำลังส่งเสียงประท้วงอย่างหนักจึงได้แต่แกะขนมปังยัดไส้ที่พกติดตัวมาด้วยกินรองท้องไปก่อน ในใจก็ได้แต่ภาวนาให้มีรถเมล์ผ่านมาสักคันก่อนที่พระอาทิตย์จะตกดินเพราะตอนนี้ก็ใกล้จะบ่ายสองแล้วมาร์คยังไม่อยากถึงที่พักเย็นนักเพราะใจหนึ่งก็กลัวหัวหน้างานที่นั่นจะเป็นห่วงเอาด้วย

เป็นโชคดีของมาร์คที่นั่งรอได้สักพักรถเมล์คันที่กำลังรออยู่ก็ผ่านมาพอดีเมื่อถึงจุดหมายร่างบางจึงทำการจ่ายเงินแล้วก็ได้รู้อีกอย่างหนึ่งว่าป้ายที่เขาลงนั้นมันสุดสายพอดี

จากนั้นต้องทำอะไรต่อนะ?

เหมือนเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าอาจารย์จินยองได้ให้เบอร์ติดต่อของเจ้าของโรงพยาบาลที่มาร์คกำลังจะไปฝึกงานนั้นไว้ด้วยร่างบางจึงไม่รอช้าที่จะกดโทรหาเจ้าของเบอร์นาม ‘อิม แจบอม’ ทันที

“เอ่อ.. สวัสดีครับ นั่นใช่คุณอิมแจบอมหรือเปล่าฮะ?”

มาร์คเอ่ยด้วยน้ำเสียงประหม่าเล็กน้อยเพราะยังรู้สึกเกร็งๆ กับคนที่จะมาเป็นหัวหน้าคนใหม่ของตนเอง เมื่อปลายสายยืนยันตัวบุคคลชัดเจนใบหน้าสวยจึงเปื้อนรอยยิ้มมากยิ่งขึ้น

“อ่า..ผมต้วนอี้เอินนะครับ คนที่อาจารย์ปาร์คส่งมาฝึกงานกับคุณ..”

/อ้อ ฉันทราบแล้วล่ะ ว่าแต่นายถึงไหนแล้วน่ะ? โทษทีนะที่โรงพยาบาลของฉันมันออกจะเดินทางมาลำบากนิดหน่อย ฮ่าๆ/

ปลายสายพูดแล้วก็หัวเราะอย่างเป็นกันเองเหมือนรู้ว่ามาร์คกำลังเกร็งเวลาพูดสายด้วยกัน

“ก็นิดหน่อยน่ะครับ แต่ตอนนี้ผมรู้สึกเหมือนว่าตัวเองกำลังจะ..หลง”

มาร์คเกาแก้มแก้เขินพลางสังเกตสิ่งต่างๆ ที่อยู่รอบตัว ตรงจุดที่เขาอยู่สามารถมองเห็นทะเลและท่าเรือได้อยู่ไกลๆ นอกเหนือจากนั้นก็เป็นภูเขา ต้นไม้ แสดงให้เห็นว่าที่นี่ยังคงอุดมสมบูรณ์สุดๆ และเนื่องจากเวลานี้เพิ่งจะเลยเที่ยงวันมาไม่กี่ชั่วโมงคงจะร้อนมากสำหรับคนที่นี่ผู้คนที่เห็นจึงดูน้อยๆ ขนาดร่างบางที่มีแว่นกันแดดคอยช่วยกรองแสงอยู่ยังรู้สึกได้เลยว่าถ้าเขาถอดมันออกแสงคงต้องจ้ามากแน่ๆ

พลันดวงตาเรียวสังเกตเห็นถนนเส้นเล็กๆ เส้นหนึ่งเข้าพอดีจึงยกแผนที่ขึ้นมาดูเพื่อความแน่ใจพร้อมกับถือสายคุยกับแจบอมไปด้วย

“เหมือนผมจะเจอถนนทางเข้าหมู่บ้านคุณแล้วนะครับแต่ผมมีปัญหาตรงที่ไม่มีรถเข้าไป”

/นาย..เอ่อ มาร์คใช่มั้ย? เห็นจินยองเคยบอก รออยู่ตรงปากทางนั่นแหละฉันกำลังให้น้องชายฉันออกไปรับ/

“อ่า.. ได้ครับ ขอบคุณคุณแจบอมมากนะครับ”

/ไม่เป็นไรๆ ไว้เจอกันนะมาร์ค!/

แล้วสายก็ตัดไปมาร์คจึงเก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋า ด้วยความที่อากาศร้อนจึงเอากระดาษแผนที่ในมือขึ้นมาพัดแม้เขาจะยืนอยู่ภายใต้ร่มไม้แล้วก็ตาม แต่นอกจากอุณหภูมิที่สูงในเวลากลางวันแล้วมันยังอบอ้าวจนมาร์คเริ่มรู้สึกมึนหัวขึ้นมานิดหน่อย

“มายืนทำอะไรอยู่ตรงปากทางคนเดียวแบบนี้ครับคนสวย”

น้ำเสียงติดจะกวนประสาทนิดหน่อยดังขึ้นคลอกับเสียงเครื่องยนต์ของยานพาหนะสองล้อที่รูปลักษณ์ไม่น่ามีใช้แล้วในสมัยนี้ที่เจ้าของมันนั้นกำลังคร่อมเจ้าเหล็กนั่นอยู่ ใบหน้าที่ดูกวนๆ ไม่แพ้รูปประโยคทักทายเมื่อครู่ก่อนที่คนได้ยินอย่างมาร์คจะเบ้ปากแรงแล้วก็ไม่คิดที่จะโต้ตอบอะไรกลับไปเพราะคิดว่าคงเป็นเด็กสักคนในกลุ่มนักบิดที่เขามักเห็นตามโทรทัศน์บ่อยๆ ที่แบมแบมเรียกว่า ‘เด็กแว๊น?’ หรือเปล่านะ?

คิ้วเข้มข้างหนึ่งมีรอยบากสองเส้นเลิกขึ้นอย่างพิจารณาร่างตรงหน้า ใบหน้าเรียวสวยถูกบดบังด้วยกรอบแว่นสีดำทำให้ไม่สามารถมองเห็นดวงตาของอีกฝ่ายได้ ริมฝีปากสีแดงระเรื่ออย่างคนสุขภาพดี ผิวพรรณขาวเนียนละเอียดบวกกับเสื้อผ้าและเครื่องประดับที่สวมใส่ดูจะมีราคาไม่น้อยบ่งบอกได้อย่างดีว่าคนตรงนี้ต้องไม่ใช่ชาวบ้านแถบนี้เป็นแน่ แล้วอีกอย่างเขาอยู่ที่นี่มาหลายปีไม่ยักจะเคยเห็นคนๆ นี้มาก่อน

พวกไฮโซจากเมืองหลวง?

มาร์ครู้สึกได้ว่าคนตรงหน้านี้จ้องตัวเองมาสักพักหนึ่งแล้วจึงแสดงสีหน้าไม่พอใจออกไป เส้นผมสีทองสว่างภายใต้หมวกสแนปแบคสุดเท่ไม่ได้ดึงดูดมาร์คเท่าหน้าตากวนๆ ที่เขานึกอยากจะสัดหมัดใส่ใบหน้าคมๆ นั้นสักทีสองที!

“มามองหน้ากันแบบนี้คิดจะหาเรื่องกันหรือไงคุณ!?”

“ผู้ชายมองผู้หญิงสวยๆ มันผิดตรงไหน?”

ชายหนุ่มตอบตามความคิดที่กลั่นมาจากจิตใต้สำนึกล้วนๆ แต่เรียกเส้นเลือดให้มากองตรงขมับคนฟังได้ไม่ยาก มาร์คดึงแว่นกันแดดราคาแพงออกจากใบหน้าด้วยอารมณ์ฉุนเฉียวก่อนที่นิ้วเรียวจะชี้ที่ริมฝีปากตัวเองเป็นการย้ำ

“ดูปากฉันดีๆ นะ กู! เป็น! ผู้! ชาย! โว้ยยยย!!”

“แหม่.. ชัดเลย คนสวยมีลูกกระเดือกด้วย”

“จะเก็บปากไว้กินข้าวดีๆ หรืออยากไปหยอดน้ำข้าวต้มกินที่โรงพยาบาลห๊ะ!!”

“หูยยยยยยย สายโหดนี่หว่าาา แบบนี้แหละเหมาะที่จะมาเป็นแม่ของลูกผมม!!”

.

.

.

หลังจากประโยคนั้นโลกของชายผู้เคราะห์ร้ายก็พลันเปลี่ยนเป็นสีดำทันที..

LOVE  ME LIKE 

TBC.

สวัสดีชาวโลก ชาวเขา ชาวดอยยยยยยย!! ในวันนี้เรามาเปิดฟิคใหม่แหละตัววว!! *หลบทีน*

เราเคยคิดอยากจะแต่งฟิคจาร์คมานานแล้วแหละด้วยความที่ชิปคู่นี้มาตั้งแต่GOT7เดบิวท์ใหม่ๆ แล้ว

แต่ช่วงนั้นไม่ค่อยมีเวลาเลยไม่ได้ลองเขียนฟิคคู่นี้จริงจังสักทีเหมือนกัน

และก่อนหน้านั้นตอนช่วงไฝว้บัตรมีตเราได้บนไว้ว่าถ้าได้บัตรจะลงฟิคเรื่องนี้ทันทีแต่ก็ไม่ได้ไง :____;

เสียใจนะที่ไม่ได้ไปเจอเอิน ไม่ได้ไปเจอกัซ แต่ที่สำคัญกว่านั้นคือเราไม่อยากทิ้งฟิคเรื่องนี้ค่ะปลอบใจตัวเองว่าไม่ได้ไปมีตไม่เป็นไรพวกเขาต้องมาไทยอีกแน่ๆ และเราก็รักคู่นี้เกินกว่าที่จะปล่อยพล็อตให้มันสูญเปล่า

เลยถือเสียว่าเราเปิดเรื่องนี้เป็นการฉลองที่กัซคัมแบคก็แล้วกันเนอะ :)

ภาษาที่เราใช้มันคงไม่แปลกไปใช่มั้ย? เพราะเราห่างจากงานฟิคมาพักใหญ่ๆ แล้ว

คงต้องใช้เวลารื้อสมองอยู่สักพัก 55555+

ปล.ฟิคเรื่องนี้จะไม่อัพในเด็กดีเหมือนอย่าง #บดบบสต นะคะเราจะลงในบล็อกนี้โอนลี่

เพราะมันสะดวกกับเราเวลาลงNCค่ะ(เวลาอ่านจะได้ไม่ต้องย้ายไปย้ายมาด้วย)

ฝากคอมเม้น ฝากติชมได้ที่ Hash Tag >> #ficlikeJM

ยังไงก็ฝากฟิคเรื่องนี้ไว้ในอ้อมอกอ้อมใจแม่ยกด้วยนะคะ ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่าน เจอกันตอนหน้าค่า

Dryices.