[OS] Your Better Half | BangDae

[FanFiction B.A.P]
Your Better Half
Couple: Bang Yongguk x Jung Daehyun (BANGDAE)
Rate: PG-15 (มั้ง)
Note: ฟิคใสใสคั่นเวลาระหว่างรอปั่นเรื่องยาว รู้สึกห่างหายจากงานเขียนไปนานมากภาษาอาจจะดูแปลกไปบ้างแต่หวังว่าจะชอบนะคะ :D

ไม่ต้องบอกรักกันทุกวัน....

ไม่ต้องพูดจาหวานใส่กันตลอดเวลา.....

แค่มีคุณอยู่ด้วยกันตลอดมาก็พอใจแล้ว :')

ภายในห้องสี่เหลี่ยมสีขาวสะอาดตา ผ้าม่านผืนบางพลิ้วตามกระแสลมที่ลอดผ่านช่องหน้าต่างบานใสที่จงใจเปิดทิ้งไว้ตั้งแต่เมื่อคืน ณ ตรงกลางห้องคือเตียงนอนขนาดใหญ่เพียงพอสำหรับคนสองคนใช้สอยได้อีกเหลือเฟือ

แสงแดดในยามเช้าสาดเข้ามาระหว่างช่องว่างของผ้าม่านกระทบเข้ากับใบหน้าของชายหนุ่มที่ยังคงหลับไหลอยู่บนเตียงจนเขาคนนั้นนึกรำคาญและพลิกตัวหนีไปอีกทาง มือใหญ่คว้าหมอนข้างเข้ามากอดตามความเคยชินก่อนจะฝังใบหน้าลงไปเตรียมเข้าสู่นิทราอีกครั้ง แต่กลับมีความรู้สึกบางอย่างที่แปลกไปกว่าทุกวัน...

เขารู้สึกว่าหมอนข้างมัน 'อุ่น' แล้วก็ 'นุ่ม' มากๆ เสียจนไม่อยากคลายออกแถมกลิ่นหอมอ่อนๆ ที่คุ้นเคยมันยิ่งชวนให้เขาคิดถึงใครบางคน..

แรงขยับยุกยิกในอ้อมแขนทำให้เขาได้สติและเปิดเปลือกตาขึ้นมาดู ดวงตาคมกระพริบถี่ๆ เพื่อปรับให้ชินกับแสงภายในห้องพอเริ่มชินกับสภาพรอบตัวแล้วจึงได้คำตอบของที่มาแห่งความสงสัยทั้งหมดทั้งมวลที่เห็นแล้วก็ระบายยิ้มออกมาและวงแขนแกร่งที่กระชับ ‘ร่าง’ นั้นเข้ามาแนบกายยิ่งกว่าเดิม

ทั้งแสนรักและคิดถึง...

แพขนตายาวแนบสนิทกันบ่งบอกว่าเจ้าตัวยังคงอยู่ในห้วงนิทราแต่ผิวแก้มสุกปลั่งอย่างคนสุขภาพดีที่เห็นแล้วก็อยากฝังจมูกลงไปด้วยความมันเขี้ยวถ้าไม่ติดตรงที่ว่าคนตรงหน้าอาจเพิ่งได้รับการพักผ่อนเพียงไม่กี่ชั่วโมงซึ่งการกระทำตามใจตนเองนั้นอาจไปรบกวนการนอนหลับของอีกคนก็เป็นได้

แรงพลิกตัวจากคนในอ้อมกอดทำให้ชายหนุ่มต้องคลายวงแขนออกเล็กน้อยเพื่อให้ร่างที่หลับอยู่นอนได้สบายตัวขึ้น บางครั้งเขาก็รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นคนบ้าที่เอาแต่นอนจ้องมองคนรักตัวเองโดยไม่ยอมลุกไปทำการทำงานเหมือนอย่างคนอื่นเขาเสียทีแต่ครั้นจะให้นอนต่อเห็นทีจะหลับไม่ลง

บังยงกุกไม่รู้สึกตัวเลยสักนิดว่าคนรักของตนเข้ามาในห้องนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ คงเพราะเขาอาจจะเหนื่อยจากการทำงานมาทั้งวันพอหัวถึงหมอนได้ไม่กี่นาทีสติก็ถูกตัดขาดจากโลกแห่งความเป็นจริงนี้ได้อย่างง่ายดายโดยปราศจากร่างของจองแดฮยอนคนรักของเขาดังเช่นทุกวัน

เนื่องด้วยเมื่อเย็นวานนี้แดฮยอนติดงานเลี้ยงต้อนรับเอเจนซี่รายใหม่ของบริษัทที่เจ้าตัวเขาทำงานอยู่แบบยังไม่รู้กำหนดเวลาเลิกที่แน่นอนทำให้ยงกุกไม่ได้ไปรอรับแดฮยอนที่บริษัทเหมือนเช่นทุกวัน พวกเขาสองคนทำงานคนละที่กันเพราะจบกันมาคนละสายแถมสถานที่ทำงานก็ยังอยู่กันคนละทางแต่นั่นไม่ใช่ปัญหาสำหรับยงกุกเลย เขายังทำหน้าที่ไปรับไปส่งคนตัวบางได้อย่างไม่ขัดตกบกพร่องและเวลาเย็นของทุกๆ วันคือเวลาส่วนตัวของคนทั้งคู่

จองแดฮยอนเป็นบุคคลที่มีคนมากหน้าหลายตาหมายปองและอยากได้เป็นเจ้าของ อยากดูแล อยากอยู่ใกล้ อยากได้เป็นเจ้าของหัวใจ แต่บังยงกุกกลับเป็นหนึ่งในคนเหล่านั้นที่ได้หัวใจของจองแดฮยอนมาครอบครองและเขาก็เพิ่งมารู้ภายหลังว่าเจ้าตัวเองก็มีใจให้เช่นเดียวกัน นั่นเป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกว่าตัวเองช่างเป็นคนที่โชคดีเหลือเกิน

ตามจีบอยู่หลายปีแต่ปัจจุบันรักนั้นยาวกว่า ขอบคุณความบ้าของตัวเองที่ทนแรงยั่วยุของเพื่อนฝูงไม่ไหวและกล้าเข้าไปสารภาพรักกับแดฮยอนต่อหน้าเพื่อนนักศึกษาจบใหม่กว่าหลายร้อยชีวิตในวันนั้น...

จุมพิตบางเบาบนหน้าผากมนให้กับความทรงจำที่สวยงาม ถ้าเมื่อ 5 ปีก่อนเขาไม่ได้เจอกับผู้ชายที่ชื่อ จองแดฮยอน ปัจจุบันคงไม่มีใครบางคนอยู่ตรงนี้ มาให้เขาดูแล มาให้เขารัก บังยงกุกสาบานว่าจะขอดูแลจองแดฮยอนไปตลอดชีวิต...

ร่างที่หลับใหลอยู่นั้นไม่มีทางรู้ตัวเลยสักนิดว่ากำลังถูกจับจ้องโดยคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นคนรักของตัวเองแถมในดวงตานั้นยังแฝงไปด้วยประกายบางอย่างที่ตัวคนนอนหลับไม่มีทางรู้ บังยงกุกน่ะเป็นคนขี้แกล้งยิ่งเวลาอยู่ด้วยกันแบบ ‘ส่วนตัว’ อย่างนี้แล้วมีหรือที่ลูกแมวตัวน้อยจะรอดพ้นจากน้ำมือเสือจอมเจ้าเล่ห์ไปได้...

เรียวขาเนียนสีน้ำผึ้งที่โผล่พ้นออกมานอกชายเสื้อเชิ้ตตัวยาวของยงกุกอวดสายตาเจ้าของเสื้อได้ราวกับจงใจแต่ไม่ว่าจองแดฮยอนจะตั้งใจหรือไม่ อย่างไรเสียร่างตรงหน้าก็ไม่เคยปฏิเสธสัมผัสจากยงกุกได้สักครั้ง

มือข้างหนึ่งที่ละจากเอวบางแต่ดันซุกซนเลื่อนเข้ามาในสาบเสื้อขาวของคนตัวเล็กแทนถึงได้รู้ว่าอีกคนไม่ได้สวมใส่อะไรเลยนอกจากอันเดอร์แวร์ตัวบาง นิ้วเรียวลากเลยไปตามแนวสันหลังผิวเนื้อที่ให้สัมผัสนุ่มมือที่ไม่ว่าจะแตะลงตรงจุดไหนก็เนียนลื่นไปทั้งตัว

ร่างของจองแดฮยอนนั้นงามอย่างไร้ที่ติ...

และมันกำลังปลุกสัญชาตญาณดิบในตัวของชายหนุ่มให้ลุกโชน จากในตอนแรกแค่ต้องการจะหยอกล้อรบกวนการนอนของอีกคนเล่นๆ แต่สมองดันจินตนาการเป็นอื่น คาดว่ามันคงจะไม่ได้หยุดอยู่แค่การแกล้งกันเล่นอย่างแน่นอน..

 ริมฝีปากหนาจุมพิตลงบนเรียวปากอิ่มอย่างแผ่วเบาตรงข้ามกับความต้องการภายในที่กำลังตีขึ้นมาอย่างร้อนระอุ จิตใจทางด้านดีของเขายังต้องการให้คนตรงหน้านี้ได้พักผ่อนแต่จิตใต้สำนึกมันกำลังทำให้ความตั้งใจของเขาล้มลงไม่เป็นท่า และสำนึกดีดันมีมากกว่าในชั่วขณะหนึ่งที่เขาตัดสินใจจะลุกขึ้นไปจัดการกับตัณหาในร่างกายของตนเองต่อในห้องน้ำจู่ๆ คนที่คิดว่ายังหลับอยู่ก็ฉวยข้อมือของเขาเอาไว้และเอ่ยบางอย่างทั้งที่เปลือกตาสีน้ำผึ้งนั้นยังไม่เปิดออก

“กอดผมหน่อยสิพี่ยงกุก..”

. 

.

“กอดผมอย่างที่พี่ต้องการ..”

ในวินาทีที่ลูกแก้วสีนิลนั้นสบเข้ากับดวงตาของเขายงกุกก็ไม่จำเป็นต้องคำนึงถึงสำนึกชั่วดีใดๆ อีก ในเมื่อดวงตาคู่นั้นมันให้คำตอบเขาได้ทุกอย่าง..

คำตอบที่แฝงไปด้วยความต้องการไม่แพ้กัน..

“งั้นพี่จะกอดแดฮยอนแบบไม่ให้หนีไปไหนอีกตลอดชีวิตเลยล่ะ J”

“ที่พี่กอดผมอยู่ทุกวันนี้ก็หนีไม่ไปไหนไม่รอดแล้วล่ะครับ ;)”

Your Better Half

-FIN-

ฉากหลังจากนี้ก็จินตนาการกันเอาเองนะจ้ะ <3

ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านเจอกันเรื่องหน้าค่าา~ (ถ้ามีเวลา 55555+)