[OS] Caffeine Passion | LoBang

[FanFiction B.A.P]
Caffeine Passion

Couple: Choi Junhong & Bang Yongguk
Rate: PG-18 (?)
Note: เหตุเกิดเพราะรูปน้องปังที่บังเอิญลักษณะทางกายภาพมันให้บวกกับใส่ความมโนเข้าไประดับล้าน 55555

วันนี้บีเอพีมีอัดรายการมิวสิคคอร์ที่ต้องมีการเตรียมตัวกันตั้งแต่ตอนบ่าย ทำให้เหล่ากระต่ายต่างดาวต้องตื่นกันเที่ยงทั้งๆ ที่พวกเขาเพิ่งจะได้นอนกันยังไม่ถึงเจ็ดชั่วโมงเพื่อที่จะได้เดินทางไปยังร้านแต่งหน้าทำผมที่เตรียมไว้ก่อนไปอัดรายการวันนี้และเป็นน้องสามอีกเช่นเคยที่ตื่นขึ้นมาเป็นคนแรกและทำหน้าที่ปลุกสมาชิกที่เหลือเหมือนเช่นทุกครั้ง

"ฮิมชานฮยองงง ตื่นฮะตื่นนน"

มือบางของลูกแมวประจำวง(?)เขย่าตัวของพี่รองเพื่อปลุกให้อีกคนตื่นทั้งๆ ที่ตัวเองสติก็ยังมาไม่เต็มร้อยสักเท่าไหร่คงเพราะยังไม่สร่างง่วงดีนั่นแหละแต่ถ้าจองแดฮยอนไม่เป็นคนปลุกก็อย่าหวังเลยว่าวันนี้จะได้เห็นบีเอพีบนเวที

ปฏิกิริยาที่ได้รับกลับมาคือการพลิกตัวหนีของอีกคน ร่างเล็กตีหน้ายุ่งก่อนจะเริ่มปฏิบัติการก่อกวน(?)อีกครั้ง

"ง่าา.. พี่ก็ตื่นสักทีสิผมจะได้ไปปลุกคนอื่นต่อ"

นิ่ง.....

ปกติฮิมชานไม่ใช่คนตื่นยากต่อให้ง่วงจนแทบคลานขึ้นเตียงขนาด่ไหนแต่ถ้ามีอะไรมารบกวนนิดหน่อยคนอย่างคิมฮิมชานก็แทบดีดตัวเองขึ้นมาแล้ว

"ถ้าอยากนอนนักก็นอนต่อไปเลยนะไม่ต้องตื่นขึ้นมาเลยยิ่งดี ชิ!"

บ่นไปแล้วก็ทำท่าจะลุกไปปลุกคนอื่นต่อแต่ก็ต้องตกใจจากที่กำลังมึนๆ เบลอๆ เพราะนอนน้อยกลับได้ตื่นเต็มตาสมใจเมื่อคนที่เพิ่งว่าไปหมาดๆ รู้สึกตัวขึ้นมาตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ มือใหญ่ฉุดแขนเล็กไว้แล้วดึงร่างของอีกคนจนเสียหลักล้มลงมาบนอกแกร่งในท่าที่ล่อแหลมสุดๆ ถ้าเกิดมีคนเห็นขึ้นมาล่ะก็คงคิดว่าจองแดฮยอนกำลังทำมิดีมิร้ายคิมฮิมชานอยู่แหงๆ

ตอนนี้ร่างเล็กของนักร้องหลักของวงกำลังคร่อมอยู่บนตัวของพี่รองจอมเจ้าเล่ห์ที่ใบหน้าหน้ากำลังระบายยิ้มกว้างในแบบที่่คนตัวเล็กเห็นแล้วอยากประเคนกำปั้นให้สักหมัดสองหมัด

"นี่พี่แกล้งหลับเหรอ!?"

"ชู่ววว.. เบาๆ สิเดี๋ยวคนอื่นก็มาเห็นหรอก"

                                                                        

นิ้วยาวของคนด้านใต้ยกขึ้นมาแตะริมฝีปากอิ่มเป็นเชิงปรามแต่มืออีกข้างก็แอบรัดเอวบางของอีกคนอย่างเนียนๆ หน้าตาพี่แกตอนพูดนี่ไม่ได้ตรงกับเนื้อความที่พูดเลย เหอะ!

"กลัวคนอื่นมาเห็นก็ปล่อยมือจากเอวผมด้วยฮะ ไอ้คนแก่บ้ากาม!"

"มอร์นิ่งคิสก่อนสิครับที่รัก"

เสียงทุ้มเอ่ยกระซิบข้างใบหูทำเอาร่างเล็กน่าขึ้นสีจนคนร่างสูงอดไม่ได้ที่จะฝังจมูกลงบนแก้มที่พาดริ้วสีแดงนั่นด้วยความมันเขี้ยว

"อ๊ะ! พี่ฮิมชานเดี๋ยวพี่ยงกุกก็ตื่นมาเห็นหรอก!"

แดฮยอนเอ่ยเสียงค่อยมือนั้นก็พลางดันตัวเองออกจากตัวของร่างสูงพลันสายตาคนทั้งคู่ก็เบนไปทางลีดเดอร์ที่นอนอยู่เตียงข้างๆ โดยอัตโนมัติ

สีหน้าเรียบนิ่งก็ไม่น่าตกใจเท่าดวงตาเรียวคู่นั้นของเจ้าตัวกำลังเปิดอยู่ ฮิมชานหันไปยิ้มแห้งๆ ให้เพื่อนในขณะที่ลูกแมวบนตัวได้แต่ซุกหน้ากับอกแกร่งด้วยความอาย

"อรุณสวัสดิ์ วันนี้ทำไมตื่นเร็วจัง" รอยยิ้มแสดงความจริงใจ(?)ถูกส่งให้อีกคนอย่างเต็มเปี่ยม

"อรุณสวัสดิ์พ่องงง! จะเที่ยงอยู่แล้วจะทำอะไรก็รีบทำ"

ลีดเดอร์พูดจบก็ลุกออกจากเตียงไปทิ้งให้สองคนคู่รักมองตามกันตาปริบๆ วันนี้พี่แกมาแปลกถ้าเป็นปกติคงได้มีวางมวยกันบ้างแหละเพราะพ่อแกเล่นหวงลูกสาว(?)อย่างกับอะไรดีแต่วันนี้นอกจากจะไม่เพ่งกบาลเขาแล้วยังปล่อยให้พวกเขาสวีทกันต่ออีก นี่เขาต้องออกไปเต้นแก้บนหรือเปล่าน่ะ?

ทางด้านของยงกุกที่เมื่อเดินออกมาจากห้องนอนก็ตรงไปทำธุระส่วนตัวให้เรียบร้อยก่อนจะเดินมาในโซนครัวเพื่อชงกาแฟกินเหมือนทุกๆ วัน ถึงแต่ละครั้งจะตื่นมากินไม่ตรงเวลาแต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าสารคาเฟอีนในเครื่องดื่มรสขมปนหอมนี่มันทำให้เขารู้สึกตื่นตัวและลดอาการง่วงซึมได้ดีเลยทีเดียวแต่ก็ไม่ได้ถึงขั้นเสพติดกาแฟเหมือนอย่างคิมฮิมชานหรอกนะ

มือเรียวตักส่วนผสมใส่ลงในถ้วยขนาดกลางระหว่างรอให้น้ำในกาต้มไฟฟ้าเดือด ดวงตาเรียวเหลือบมองนาฬิกาในห้องนั่งเล่นยังพอมีเวลาเหลือให้ทำอย่างอื่นต่ออีกสักชั่วโมงกว่าเห็นจะได้ดังนั้นคงไม่ต้องรีบร้อนอะไรนักแล้วก็คงไม่ใช่วิสัยปกติถ้าเมมเบอร์คนอื่นจะตื่นกันเร็วถ้าจองแดฮยอนไม่เป็นคนปลุก

อา.. นั่นก็แล้วแต่ว่าไอ้เพื่อนฟันเหยินมันจะปล่อยให้แฟนมันไปปลุกคนอื่นตอนไหนล่ะนะแต่ถ้าเกินโควต้าเวลามากเกินไปเดี๋ยวได้มียึดลูกสาวคืน(?)

พอน้ำเดือดได้ที่แล้วก็จัดการเทของเหลวร้อนลงในถ้วย ช้อนคันเล็กกระทบกับแก้วกระเบื้องจนเกิดเสียงเล็กแหลมยามมือเรียวคนส่วนผสมจนละลายและกำลังจะพาร่างของตัวเองไปที่ห้องนั่งเล่นแต่ก็ต้องชะงักเมื่อตอนกำลังหันออกไปนั้นใบหน้าของเขาห่างจากใบหน้าของคนมาใหม่ไม่ถึงฝ่ามือ

เข้ามาตั้งแต่ตอนไหนเนี่ย?

"มาไม่ให้ซุ่มให้เสียงเลยนะ"

เอ่ยกลับไปด้วยเสียงที่ห้วนจนเจ้าตัวอยากจะตบปากตัวเองสักสองสามที เด็กมันยังไม่ได้ทำอะไรผิดเสียหน่อย

"ก็ถ้ามาแบบมีเสียงพี่ก็รู้ตัวสิฮะ"

ไอ้เด็กนี่มันตั้งใจกวนเขาชัดๆ! ="=

"แล้วนี่แดฮยอนปลุกคนอื่นหมดหรือยัง?" พี่ใหญ่เอ่ยเปลี่ยนเรื่อง

"ไม่รู้ฮะ ผมตื่นมาเข้าห้องน้ำก่อนที่พี่แดฮยอนจะตื่นเสียอีก"

"เหรอ?"

"ฮะ"

"ถ้าจะมาหานมกินล่ะก็โน่น ในตู้เย็น"

ร่างโปร่งพยักเพยิดหน้าไปทางตู้สี่เหลี่ยมสองประตูสีแพลทตินั่มที่อยู่อีกมุมหนึ่งของห้องครัวก่อนจะยกแก้วกาแฟขึ้นดื่มบ้างรสชาติของมันทำให้เขารู้สึกกระปรี้กระเปร่าขึ้นมานิดหน่อยซึ่งอากัปกิริยาทั้งหมดอยู่ในสายตาเด็กร่างสูงทั้งสิ้น

"กาแฟกินแล้วมันรู้สึกดีขนาดนั้นเลยเหรอฮะ?"

จุนฮงถามด้วยความใสซื่อ ยงกุกเลิกคิ้วด้วยความแปลกใจเล็กๆ ก็ใช่ว่าจุนฮงจะไม่เคยกินกาแฟเสียเมื่อไหร่อาจจะไม่บ่อยเท่าพวกผู้ใหญ่ที่ดื่มกันทุกเช้าแต่ไอ้เด็กนี่มันจะพึ่งคาเฟอีนก็ต่อเมื่อวันนั้นมีงานเช้าแล้วพวกเขามีเวลาพักน้อยเท่านั้นแหละ

"อ่ะ อยากรู้ก็ลองดูเองสิ"

ยงกุกยื่นแก้วกาแฟให้ร่างสูงรับไปถือไว้ จุนฮงก็รับมาอย่างว่าง่ายฉับพลันใบหน้าของมักเน่ที่โตเกินเด็กก็ปรากฏรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมาก่อนจะวางแก้วใบนั้นลงบนโต๊ะกินข้าว

"ที่ผมจะลองน่ะไม่ได้หมายถึงแก้วนี้หรอกนะ แต่หมายถึง.. ตรงนี้ต่างหาก"

พูดจบริมฝีปากบางก็ประกบลงบนเรียวปากอิ่มทันที รสกาแฟที่ติดอยู่ในปากของอีกคนให้ความรู้สึกดีไปอีกแบบ ความหวานที่หาได้จากคนที่ได้ชื่อว่าแฟนเท่านั้นมันทำให้เขาไม่รู้จักเบื่อ ลิ้นหนาหยอกล้อบนริมฝีปากล่างเป็นเชิงขออนุญาตจากอีกคน ยงกุกมีท่าทีอึกอักเล็กน้อยแต่ก็ยอมให้ลิ้นร้อนเข้ามาสำรวจในโพรงปากได้ในที่สุด แขนเรียวยกขึ้นมาคล้องคอร่างสูงไว้เป็นหลักยึดพอๆ กับวงแขนแกร่งที่ก็ไม่ยอมปล่อยจากเอวบางให้ร่างนั้นห่างกาย จากจูบที่จุนฮงเป็นฝ่ายรุกก็เริ่มได้รับการตอบสนองจากอีกฝ่ายเช่นกัน ทั้งคู่ยังคงแลกจูบกันอย่างดูดดื่ม ผละออกมาบ้างเพื่อหายใจแล้วก็กลับไปกระกบกันใหม่...

จากจูบที่ริมฝีปากก็ไล่ลงมาตรงซอกคอ มือหนาแกะกระดุมเสื้อตัวบางออกหนึ่งเม็ดเพื่อเพิ่มพื้นที่ให้เขาทำอะไรๆได้สะดวกยิ่งขึ้น ขบเม้มทิ้งรอยไว้ประปรายแต่ก็ไม่ได้มากจนเกินงามเพราะพวกเขายังต้องทำงานเดี๋ยวจะเดือดร้อนคนตัวบางต้องหาคอนซิลเลอร์มาปกปิดเสียเปล่าๆ ส่วนมือทั้งสองนั้นก็ไม่ปล่อยให้ว่างงานล้วงเข้าไปในสาปเสื้อแสนบางลูบไล้แผ่นหลังเนียนอย่างเพลินมือเลื้อยมาทางด้านหน้าหยอกเย้ากับยอดอกที่กำลังชูชันตามแรงอารมณ์ที่เริ่มพุ่งขึ้นจนร่างโปร่งต้องจิกมือลงบนเส้นผมสีสว่างของร่างสูงเพื่อเป็นการระบายเสียงหอบหายใจดังชัดก้องในห้องครัวที่แสนเงียบสงบ...

"รู้มั้ยครับ? ว่าพี่ทำให้ผมไม่อยากลองแค่กาแฟแล้วล่ะ"

เอ่ยกระซิบชิดริมฝีปากที่บวมเจ่อจากการจูบเมื่อครู่ก่อนจะยื่นเข้าไปสัมผัสกันเบาๆ อารมณ์ของจุน ฮงในตอนนี้มันมาไกลเกินกว่าที่จะดับลงง่ายๆ แล้วล่ะและดูท่าอีกคนคงจะไม่ต่างกันเท่าไหร่

"อือออ จะทำอะไรก็รีบทำซะ"

ช่างเป็นประโยคเชื้อเชิญสไตล์ลีดเดอร์จริงๆ นะ ทั้งๆ ที่ร่างกายก็ต้องการมากขนาดนี้แต่คนอย่างบังยงกุกคงไม่พูดออกมาตรงๆ หรอกเขารู้ดี

"ไปต่อที่ห้องน้ำเถอะฮะ..."

ขืนอยู่ตรงนี้เกรงว่าจะไม่เหมาะสักเท่าไหร่สำหรับหอพักที่ไม่ได้อยู่กันเพียงแค่สองคนแบบนี้...

......

อาภรณ์บนร่างกายแทบไม่มีประโยชน์เลยในเวลานี้ ร่างสองร่างนัวเนียกันตั้งแต่หน้าประตูห้องน้ำโดยไม่ลืมที่จะกดล็อคเพื่อกันการถูกรบกวนจากบุคคลภายนอก ร่างโปร่งบางของยงกุกถูกต้อนจนชิดกำแพงในสภาพกึ่งเปลือยโดยที่กางเกงนอนของตนนั้นได้ถูกร่างสูงถอดออกไปตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ในขณะที่จุนฮงเองก็อยู่ในสภาพไม่ต่างกันเท่าไหร่ เพียงแต่ร่างสูงมีแค่กางเกงนอนเพียงตัวเดียวเท่านั้นที่ใช้ปกปิดร่างกาย...

ตอนนี้เป็นเวลาเท่าไหร่แล้วก็ยังไม่มีใครสนใจ เพลงรักที่ถูกปลุกขึ้นมาก็ยังคงบรรเลงไปในทางที่ควรจะเป็น บทรักที่เปลี่ยนจากห้องน้ำที่เย็นชื้นเป็นร้อนระอุได้ในปริบตาและไม่มีทางว่าจะจบลงง่ายๆ มีครั้งที่หนึ่งก็ยังมีครั้งที่สอง แรงกระแทกจากช่วงล่างทำเอาร่างโปร่งหัวสั่นหัวคลอนพร้อมกับสวนสะโพกกลับไปจนแทบหลอมรวมเป็นร่างเดียวกัน

จุนฮงจับขาข้างหนึ่งของยงกุกให้พาดไว้ที่เอวของเขา เขารู้ว่าพี่ใหญ่ไม่ค่อยชอบท่านี้เสียเท่าไหร่เพราะมันทำให้เมื่อยล้ากว่าปกติ จากที่แทบยืนไม่อยู่เหมือนจะกลายเป็นขี้ผึ้งโดนไฟในพริบตาตรงกันข้ามกับร่างสูงที่รู้สึกชอบมันมากกว่าเพราะมันทำให้เขาสอดใส่ได้มากยิ่งขึ้น ลึกล้ำจนเรียกเสียงครางกระสั่นจากยงกุกได้ไม่หยุดเลยล่ะ เขาฟังแล้วรู้สึกเพลินหูดีเหมือนกัน

เสียงครางของทั้งคู่ยังคงดังก้องไปทั่วทั้งห้องน้ำ จนใกล้ถึงจุดสูงสุดของคนทั้งคู่จุนฮงก็เร่งจังหวะขึ้นกระแทกแรงๆ อีกสองสามทีก็ปลดปล่อยเข้าไปในช่องทางนั้นเป็นรอบที่สองของวัน ร่างโปร่งรู้สึกถึงความอุ่นร้อนที่ฉีดเข้ามาในกายก่อนจะปลดปล่อยของตัวเองเช่นกัน มือเรียวยึดไหล่ของร่างสูงไว้พลางหอบหายใจจนตัวโยน

จุนฮงทิ้งตัวนั่งลงบนชักโครกอย่างเหนื่อยล้าทำให้ร่างของคนที่ยังเชื่อมกันอยู่ต้องลงมานั่งทับบนตักอย่างเลี่ยงไม่ได้ ไม่มีบทสนทนาใดในตอนนี้นอกจากเสียงหายใจของร่างสูงกับหน้าอกที่กระเพื่อมถี่ของร่างที่อยู่ด้านบน ริมฝีปากอิ่มบวมเจ่อจากจูบร้อนแรงโกยเอาอากาศอย่างเอาเป็นเอาตายจนรู้สึกได้ถึงลมหายใจที่เป่ารดอยู่ข้างหู.. สงสัยเขาจะเล่นหนักไปหน่อย J

"..สมใจนายแล้วล่ะสิ"

เสียงทุ้มต่ำเอ่ยขึ้นติดที่จะค่อนแคะไม่ได้ เขาเองก็ไม่น่าไปเปิดทางให้ไอ้เด็กนี่เลย ก็รู้ๆ กันอยู่ว่ามักเน่ที่แสนจะสดใสไร้เดียงสาของบรรดานูน่าคนนี้ตอแหลเก่งขนาดไหน

"ทำไมพูดเหมือนกับผมไปขืนใจพี่อย่างนั้นล่ะครับทั้งๆ ที่พี่ก็...สมยอม?"

"นั่นเพราะว่านายหลอกฉันต่างหาก..! อื้อออ!!"

พูดยังไม่ทันจบประโยคก็ถูกริมฝีปากของร่างสูงดูดกลืนคำพูดไปจนสิ้น กดจูบหนักๆ ไปอีกหนึ่งทีด้วยความมันเขี้ยวก่อนจะผละออก

"ผมแค่อยากลองกินกาแฟของพี่เฉยๆ เองหลอกกันตรงไหน...แต่แค่เปลี่ยนดื่มจากแก้วเป็นดื่มจากปากแทนเท่านั้นเอง J" แล้วก็ยื่นหน้าเข้าไปสัมผัสกับปากของลีดเดอร์อีกครั้ง บอกเลยว่าวันนี้บังยงกุกรู้สึกขาดทุนย่อยยับ!

"นายมันเจ้าเล่ห์ชเวจุนฮง" เอ่ยต่อว่าอีกคนเสียงค่อยก่อนที่หน้าผากของตนจะสัมผัสกับหน้าผากของอีกฝ่าย ใบหน้าห่างกันไม่ถึงเซนจนรู้สึกได้ถึงลมหายใจ ร่างสูงยกยิ้มอย่างถูกใจแล้วจึงเอ่ยกระซิบชิดปากบางสีสด

"ไม่ปฏิเสธฮะ :)"

แล้วริมฝีปากของทั้งคู่ก็ประกบกันในที่สุดแบบไม่มีการรุกล้ำใดๆ ดวงตาเรียวของร่างโปร่งบางปรือลงพร้อมรับสัมผัสนั้นด้วยความเต็มใจ ความรู้สึกนุ่มหยุ่นที่ทาบลงมาบนปากให้ความรู้สึกอบอุ่นแต่ก็วาบหวามในใจไม่แพ้กัน ถึงจะรู้ว่าถูกอีกคนหลอกแต่ก็สมยอมให้เขาทำ จะปฏิเสธทำไมในเมื่อใจก็ต้องการ เวลาของพวกเขาสองคนมันไม่เหมือนกับเวลาของคู่รักทั่วๆ ไปหรอกนะ... อยากคบกันแต่ต้องหลบซ่อนและมันไม่ง่ายเลยที่จะต้องแสดงว่าไม่มีอะไรต่อหน้าคนนับหมื่นนับพันทั้งที่ตัวก็ใกล้กันแค่นี้เอง...

จุนฮงดึงตัวของพี่ใหญ่เข้ามากอดแน่นทำให้สองร่างแนบชิดกันมากกว่าเดิมแต่คงลืมไปว่าช่วงล่างยังคงเชื่อมกันอยู่ทำให้แก่นกายนั้นสะกิดโดนจุดกระสันของอีกคนเข้าโดยบังเอิญจนคนด้านบนต้องเผลอหลุดครางออกมา

"อ่าาา! ทำบ้าอะไรของนายเนี่ย นี่ก็ถอดออกไปสักทีเซ่!" มือเรียวฟาดลงไปที่ต้นแขนของคนเด็กกว่าจนร้องเสียงหลงลูบแขนตัวเองปอยๆ

"โหยอะไรอ่า กำลังซึ้งเลยพี่นี่ทำเสียมูทหมด"

"เชิญซึ้งไปคนเดียวเถอะ ฉันจะไปล้างตัวแล้วมีงานต่อนะ นี่! ปล่อยยยย"

ร่างโปร่งที่กำลังจะลุกออกจากตัวของมักเน่ร่างสูงกลับถูกคว้าเอวเอาไว้แล้วดึงให้กลับมานั่งท่าเดิม ยงกุกได้แต่ดิ้นขลุกขลักอยู่บนตัวของจุนฮงอย่างขัดใจ

"อย่าดิ้นนักสิฮะเดี๋ยวมันตื่น! แต่คงไม่ทันแล้วล่ะ =.,="

คนที่กำลังพยศอยู่ชะงักไปชั่วครู่ก่อนจะรู้สึกได้ถึงสิ่งที่กำลังขยายตัวอยู่ในช่องทางด้านหลังจนมันกลับมาคับแน่นอีกครั้ง อ..ไอ้..ไอ้จุนฮงน้องชายมึงตื่นง่ายไปมั้ยยย!!

"ไหนๆ พี่ก็ออนท็อปแล้วช่วยผมหน่อยสิฮะ"

มาอีกแล้วไอ้รอยยิ้มเจ้าเล่ห์แบบนี้น่ะ บังยงกุกเกลียดมันที่สุด!

"ฝันไปเถอะ!!"

"ใจร้าย มาทำให้อยากแล้วจากไปง่ายๆ แบบนี้น่ะเหรอ T^T"

"นั่นเพราะว่านายหื่นไม่ดูเวลาล่ำเวลาเองต่างหากชเวจุนฮง!"

"ก็ถ้าพี่ไม่ดิ้นมันก็ไม่ตื่นขึ้นมาอีกรอบหรอก"

"ไอ้.....!!"

..

....

"เฮ่ๆ คนข้างในอ่ะรีบๆ ตกลงกันให้เรียบร้อยสักทีดิ่มีคนเขารอใช้ห้องน้ำต่ออีกตั้งสี่ชีวิตนะครัชแหม่"

เสียงจากอีกฝั่งของประตูเรียกความสนใจจากสองคนที่กำลังเถียงกันอยู่ได้เป็นอย่างดี ใบหน้าของยงกุกกำลังขึ้นสีระเรื่อด้วยความโกรธปนอับอาย

"ไอ้คิมฮิมชาน! นี่มึงแอบฟังเหรออออ!!!"

"เปล๊าาาาา แค่ห้องมันเงียบแล้วเสียงพวกมึงสองคนมันดังขัดจังหวะสวีทของกูกับแดฮยอนเท่านั้นเองงงง lol"

"ไอ้ฮิมชาน! มึงงงงงง!! กูจะเอาแดฮยอนคืนคอยดู อื้มมมมม!!!"

เสียงหลงในตอนท้ายนั่นคาดว่าคุณบังยงกุกคงกำลังโดนคุณชเวจุนฮงจัดการอยู่เป็นแน่แท้ เพื่อนรักคนนี้ก็ได้แต่อวยพรให้โชคดี ก่อนจะมาเอาแดฮยอนคืนเอาตัวเองให้รอดก่อนเถอะคุณเพื่อน แถมวันนี้มีอัดรายการตั้งสามเวทีหวังว่าจะยังเต้นไหวนะ อิ___อิ

อ้าว แล้วงี้เวลาในการอาบน้ำของเขาก็น้อยลงอ่ะดิ่? ไม่แฟร์เลย โด่ววววววว!! ( =3=)/

-FIN-

กาแฟของปังกุกรสชาติเป็นยังไงอยากลองชิมบ้างจัง อิ___อิ

อิพี่ฮิมคนกากนี่มันเกรียนเสมอต้นเสมอปลายจริงๆ มั่นหน้านางว้อยยยย!! 55555555

ขอบคุณที่เข้ามาอ่านค่ะ :’)